Bir Şehrin Hafızası

Depremden önce Malatya’nın kalbinde bir ritim vardı: Bakırcılar Çarşısı’nın tok, metalik tınısı. Dar sokaklarda çekiçler dans eder, bakır tavalar, cezveler ve sahanlar ustaların ellerinde yeni bir hayat bulurdu. Her darbede bir hikâye, her parıltıda bir emek saklıydı; kuşaktan kuşağa aktarılan maharet, şehrin sessiz tanığıydı.Ustalar selam verirken göz ucuyla gülümser, kimi ise başını hafifçe eğer, elindeki işi bırakmadan. Her selam, şehrin bir parçasıydı.

Çarşının hemen ilerisinde bir başka dünya açılırdı: ayakkabı tamircileri. Eski çarıklar, yıpranmış kunduralar, çocukların oyunlarda yırtılmış spor ayakkabıları… Hepsi orada yeniden doğardı. Küçücük tezgâhların ardında sabırla eğilmiş eller, kösele kokusu ve tutkalların keskinliği arasında çalışırdı. Çekiç darbeleri burada da eksik olmazdı, ama sesleri daha zarif, daha inceydi; sanki ayağın hafızasını onarıyorlardı. “Atma, biz yaparız,” derlerdi.

Her dikiş bir anı, her yama bir hikâyeydi. Çocukların ilk kunduraları, düğünlerde giyilmiş parlak ayakkabılar, babadan kalma çizmeler… Ellerinde yeniden hayat bulurdu hepsi.

Çarşının diğer köşeleri de şehrin renkli hafızasını saklardı: çeyizlik eşyalar, çerezciler, yüncüler, kuyumcular, kayısı dükkanları… Cici Kebap’tan, Güngör Kebap’tan gelen mis kokular… Tüm bunlar, hafızaya kazınan bir koku ve renk armonisi yaratırdı.

Depremden önce Malatya’nın çarşısında hayat böyle akardı: bakırın sesi, derinin kokusu, ustaların suskun ama çalışkan halleri… O çarşı, yalnızca eşyaların değil, şehrin hafızasının da tamir edildiği bir yerdi.

Şimdi geriye dönüp bakınca, insan en çok o sesleri özlüyor: Bakırcıların çekiç tınılarını, tamircilerin sabırlı ellerini… Sanki şehir, kendi kalp atışını orada duyuruyordu.