Sokaklar, parklar sessiz, çocuk sesleri yerine, ellerinde telefonla yürüyen yetişkinler, kulaklıklarıyla kendi dünyasına kapanmış gençler var. Kahvehanelerde, çay bahçelerinde eskiden

Depremden önce Malatya’nın kalbinde bir ritim vardı: Bakırcılar Çarşısı’nın tok, metalik tınısı. Dar sokaklarda çekiçler dans eder, bakır tavalar, cezveler

Altına koyduğumuz leğen, tavanın damlalarıyla dolarken biz onu darbuka sanırdık. “Bak nasıl ritim tutuyor?” der, gülüşürdük. Oysa damlayan suyun sesi,

Saklamayı en iyi annem bilirdi.